Güzel inek, büyük aşk...

Bugün seni ruhumdan koparmayı denedim sevgilim ama olmadı. Kanıyor ve canımı yakıyorsun. Tutkulu günlerden kalma kırıntılara rastlıyorum sanal alemde. Geçenlerde dayanamayıp resmine de baktım üstelik. Saçların çok güzel olmuş böyle. Bakma, ben sevmezdim dalgalı saçı, görene kadar sende. Gözlerin ışıl ışıldı, aşkla parlar gibi. Kıskandım açıkçası. Resmine bakıyorum diye parlayacak değiller ya? Avutamam kendimi.

Zaten avutmuyorum da hiç. Metanetliyim. Ben değil miydim zaten giden? Eh, dikenden korkan gül sevemezmiş. "Sevmesini öğren önce" demiştin, ineklik etmiştin. Ben de çekip gitmiş, öküzlük etmiştim. Şimdi daha çok yakıştırıyorum ikimizi. Bazen de karıştırıyorum rüya ile gerçeği.

Soğuk zamanlarda sevmiştik birbirimizi. Buluştuğumuzda atkılardan öpüşemezdik, eldivenler engel olurdu ten temasına. Ama, seni beklerken ne kadar üşümüşsem, o kadar ısınırdım bir bakışınla. Affederdim, yine geç kaldığın halde.

Sen de beni affederdin. Tüm eşekliklerimi siliverirdin. Pişman dönüşlerim, güller ile kapında bekleyişlerim... Affetmelerin de biraz gaddardı hani. Bak şimdi aklıma o gün geldi. Kapında, evden çıkmanı beklediğim dakikaları bilerek uzatmıştın. "Bir erkeğin en nefret ettiği şey çiçek almak değil, çiçeği taşımaktır" derdim, bilirdin. Bu yüzden de beni bekletmiştin. Annen, komşuların, sokaktan geçenler... Olsun, ben seni beklemeyi de sevmiştim.

Şimdi bir şansım daha olsa, ister miydim seni? Bunun bir cevabı hiç olmadı...

Bir arkadaşla sık sık sarhoşluğa koşuyoruz son zamanlarda, en siyahından şarkılar eşliğinde. Kafa inceden kırılınca senden bahsediyorum, o da Gülçin'den. "Ne duruyorsun, arasana" diyor, ben de ona "sen Gülçin'i ara hadi" diyorum, susuyoruz.

Arayamam, söküp atamam... Kanıyorsun, ve canımı yakıyorsun...

Yine eski bir yazı. Ortama alışana kadar...